Rozdział XIV

Obudziłem się przed wschodem słońca, ponieważ mój sen ciągle przerywały myśli związane z wiadomościami i wrażenie, że ktoś na obserwuje. Zwlekłem się z łóżka i ubrałem ciuchy z wczoraj. Zwinnym ruchem ominąłem drzwi od sypialni, aby później opuścić mieszkanie nastolatki. Ustałem przed blokiem, a z tylnej kieszeni swoich spodni wyciągnąłem paczkę papierosów. Zapaliłem jednego, zaciągając się. Po czym ruszyłem w stronę swojego auta. Odpaliłem silnik i odjechałem w kierunku swojej dzielnicy.

Zatrzasnąłem drzwi od mieszkania.

- Luke! - jęknąłem szukając brata.

- A kogo to moje oczy widzą? - spytał niewiele ode mnie wyższy brunet, który własnie wszedł do salonu - Jest czwarta w nocy. Czyżby jakaś suczka ci nawaliła?

- Nie żartuj sobie. Musisz mi pomóc - odparłem siadając na kanapie.

Luke usiadł obok kładąc nogi na oparcie mebla.

- Czytaj - dodałem, podając mu telefon Natalie, który zabrałem od niej.

- Ale to chyba nie Twój telefon prawda?

- Co z tego, że nie mój? - spytałem zaskoczony zachowaniem brata.

- Nie powinieneś się interesować - odparł i podniósł się.

- Kocham ją - jęknąłem.

Zdezorientowany Luke opadł na kanapę i zaniósł się głośnym śmiechem.

- Ty kogoś kochasz? - spytał, gdy się uspokoił.

Powolnym krokiem podszedł do mnie i przyłożył wskazujący palec w miejsce gdzie znajduje się moje serce.

- Ty kochasz tylko siebie, kochasz się bić i korzystać z życia, kochasz bzykać laski, które Ci za to płacą. Taki jesteś. Nie potrafisz kochać innej osoby - oznajmił i lekko się uśmiechając odszedł w stronę swojego pokoju.

- Kocham ją - powtórzyłem pod nosem.

Trzasnąłem drzwiami i ruszyłem pod drzwi od mieszkania Zayn'a.

- Siema - powiedział wysoki brunet i przepuścił mnie.

- Musisz mi pomóc.

- Dragi Ci się skończyły?

- Boże, nie. Czy zawsze musi o to chodzić? - spytałem ironicznie, po chwili dodając - Pomożesz?

- Jasne. O co chodzi? - dosiadł się do mnie.

- Czytaj - kolejny raz wręczyłem komuś telefon dziewczyny.

- Do kogo te wiadomości? - spytał, po przeczytaniu.

- Do Natalie, a z resztą nie ważne. Pomóż mi znaleźć tą osobę.

- Oh, stary. To będzie ciężkie, ale się postaram. Mogę wziąć ten telefon?

- Jeśli jest Ci potrzebny, to muszę się zgodzić. Dzięki - odparłem i uściskałem przyjaciela.

- Chcesz zajarać?

- Nie. Spadam - powiedziałem i wyszedłem z dużego pomieszczenia. 

Przez kilka godzin siedziałem w aucie pod swoim blokiem i myślałem o wszystkim. Szczególnie zastanawiałem się nad moimi uczuciami do Naty. To co czułem stawało się coraz silniejsze, więc postanowiłem, że jej to powiem. 

Podjechałem pod galerie handlową i udałem się na jej najwyższe piętro. Musiałem kupić Natalie nowy telefon. Wszedłem do sklepu z elektroniką i skierowałem się do działu Apple. Długo zastanawiałem się nad modelem, aż w końcu wybór padł na złotego iPhone'a 5. Podszedłem do kasy i zapłaciłem. Odjechałem spod budynku, a po kilku minutach znalazłem się przed blokiem Naty. Wjechałem windą na jej piętro i otworzyłem drzwi kluczem, który wcześniej zabrałem.

- Naty! - jęknąłem zamykając je za sobą. 

Dziewczyna ze łzami w oczach wbiegła do korytarza i rzuciła się mi na szyje.

- Gdzie byłeś? - spytała odsuwając się.

- Musiałem wyjść. Nic się nie stało.

- Chciałam zadzwonić, ale nie mogę znaleźć telefonu.

- Rano niechcący go strąciłem i zepsuł się. Ale kupiłem nowy - odpowiedziałem i wręczyłem pudełko dziewczynie.

- Po co? Nie trzeba było. Kupiłabym sama.

- Ja się Tobą opiekuje i to ja za Ciebie płace - oparłem chwytając twarz dziewczyny w dłonie - Mam zamiar Cię gdzieś porwać księżniczko - musnąłem jej nos i szeroko się uśmiechnąłem.

- Teraz? - spytała poprawiając włosy.

- Tak. Ubieraj się, a ja idę coś zjeść. 

- W porządku - dziewczyna po chwili zniknęła za dębowymi drzwiami sypialni.

Podszedłem do lodówki i wyciągnąłem z niej sałatkę z tuńczykiem, którą kilka dni wcześniej kupiliśmy na zakupach. Usiadłem na jednym z krzeseł i zacząłem jeść.

*oczami Natalie*

Byłam zaskoczona słowami Liam'a, ale uwielbiam niespodzianki. Szybko wybrałam luźne i wygodne ubrania, po czym ruszyłam do łazienki wziąć prysznic. Rozebrałam się i zamykając za sobą szklaną szybę znalazłam się w niewielkiej zabudowie. Odkręciłam kurek, a ciepła ciecz oblała moje ciało. Umyłam ciało różanym mydłem, po czym spłukałam je z siebie i wyszłam na podłogę. Wytarłam się puchowym, białym ręcznikiem, po czym nałożyłam na siebie czarną bieliznę. Włożyłam czyste ubrania, aby móc nałożyć make-up. Wyciągnęłam z szafki szczoteczkę i pastę po czym umyłam nimi zęby. Sięgnęłam jeszcze po prostownice, i delikatnie przejechałam nią po włosach. Popsikałam się zapachem i opuściłam pomieszczenie.

- Gotowa - jęknęłam udając się do korytarza.

- Idę - usłyszałam niski głos chłopaka, dobiegający z kuchni.

Wciągnęłam na stopy czarne trampki i chwyciłam swoją torebkę.

- Ślicznie wyglądasz - poczułam ciepły oddech Payne'a na swojej szyi, przez co moje ciało oblało się dreszczem.

- Mogę tak iść? - spytałam odwracając się - Nie wiem gdzie mnie zabierasz.

- Jest idealnie. Chodź - odparł i chwytając moją rękę przeprowadził mnie przez próg.

Zatrzasnął drzwi, a po chwili weszliśmy do windy. Po krótkim czasie staliśmy przed blokiem.

- Prowadź, kochanie - zażartowałam i ukułam chłopaka w bok torsu.

- Nie ładnie. Pożałujesz tego - powiedział.

- Mam się bać? - spytałam szeroko się uśmiechając.

- Tak - złapał mnie w talii i przyciągnął bliżej - Od teraz mówisz mi Pan.

- Dobrze proszę Pana - jęknęłam rozśmieszona. 

- I od teraz robisz to co ja chcę.

- Rozumiem, proszę Pana.

Chłopak uśmiechnął się i chwytając za rękę zaprowadził w stronę parku.

Nie spodziewałabym się tego. Znajdowaliśmy się w wesołym miasteczku. 

- Żartujesz sobie? - spytałam.

- Umawialiśmy się na coś - zauważył, przyjmując surową minę.

- Zapomniałam. Żartuje Pan?

- Obiecuje, że spędzisz tu najwspanialsze chwilę w swoim życiu- odparł i pociągnął mnie w stronę stoiska ze strzelaniem do celu - Mam zamiar Cię uszczęśliwić.

- Dobrze, proszę Pana - powiedziałam próbując opanować śmiech.

- Nie żartujmy sobie.

Payne zapłacił mężczyźnie i biorąc broń do dłoni strzeli trzy razy w sam środek.

- Gratuluje! Oto nagroda - odrzekł i wręczył dużego misia Liam'owi. 

- Dziękujemy - odparł i odebrał nagrodę - To dla mojej pięknej towarzyszki. 

- Bardzo mi miło proszę Pana - zachichotałam i chwyciłam pluszaka. 

Czułam jak chłopak śmieje się razem ze mną. 

- Gdzie teraz? - dodałam po chwili.

- Na koło młyńskie. 

- W porządku.

Ruszyliśmy w stronę wysokiej atrakcji, a ja ściskałam zabawkę. 

- Widzę, że ci się spodobał.

- Tak, bardzo. Nazwę go Leon.

- Dlaczego właśnie tak? 

- Bo tak będzie nazywał się mój syn.

- Podoba mi się ten pomysł - odparł i pomasował mój brzuch.

- Głupek - uśmiechnęłam się szeroko i zatrzymałam się przed kasą.

Szatyn zapłacił, a po chwili powoli wjeżdżaliśmy na szczyt. Między nami panowała cisza, a atmosfera robiła się spokojna. W końcu coś mnie tknęło i rozpoczęłam rozmowę.

- Liam? Co byś zrobił, gdybym powiedziała Ci, że cię kocham? - spytałam ściszając głos i nerwowo bawiąc się wstążkami od pluszaka.

- Powiedziałbym, że ja Ciebie też.

________________________________________________________________________________

Długi! :) Mam nadzieje, że wam się spodoba. 

+ Niektórzy mają do mnie pretensje, że nie było rozdziału. Wyjaśniłam to już, ale jest jeszcze jedna rzecz. Pod rozdziałem pisze ile komentarzy ma być, żeby pojawił się nowy rozdział. Pamiętajcie o tym! :)

Night Xx